ما و کوچه هایی که دیگر خاطره تولید نمیکنند.
یاد بازی های کودکانه ای مانند هفت سنگ، لی لی، گرگم به هوا،گل کوچیک و والیبال و...
یاد درختان توت و سرو و اقاقیا و زبان گنجشک که گنجشکان در میان آنها غوغا می‌کردند و سایه شان در تابستان آرام‌بخش خستگی رهگذران بود.
یاد نمناکی لذت بخش دم صبح که به خاطر آبپاشی دم خانه مادرانمان طراوت بخش کوچه ها و روحبخش روانمان بود.
یاد دوچرخه سواری در کوچه و بقالی های کوچک محلی،
یاد چراغانی های مناسبتی و افتخار به همسایه هایمان.
یاد احوالپرسی ها، عیادت ها، پادرمیانی ها، بخشش ها و...
یاد نذری ها و ولیمه ها عروسی هایی که در خانه های کوچه ها برگزار می شد نه در تالار هاو سالن ها.
و یاد مادرانی که هر روز پس از خرید صبحگاهی سبد به دست و بچه به بغل در رفت و آمد بودند.
⭕️امّا...
⬅️امروز کوچه ها خاطراتی برای فرزندانمان تولید نمیکنند. ➡️
کوچه های شهرمان بی روح، بدون درخت، پر از ماشین های رنگارنگ پارک شده دم در های با پارکینگ و بی پارکینگ است.
کوچه هايمان خانه هایی دارد که ساکنین آنها نام خانوادگی همسایه دیوار به دیوارش را نمی داند.
کوچه های پر از چاله چوله منتظر جاروی پاکبان شهر میماند و کمتر مادری است که جارویی بر درب منزل و کوچه بکشد و آبی بیفشاند.
هرچه ارتفاع خانه ها بالا تر میرود کیسه های زباله درب منازل پر تر میشود.
به نظرم می رسد کوچه های #شهرمان_کرمان نیازمند همسایه های مهربان است که کوچه زیبا را افتخار خود بدانند و برای زیبا ساختن و زیبا ماندن کوچه متحد بمانند.
دیوار های زیبا، درختان و گیاهان زیبا و معبری تمیز و زیبا ثمره همدلی، همراهی و مهربانی همسایگان یک کوچه خواهد بود و همه مسئولین شهر در برابر همسایگان خوب و متحد یک کوچه زیبا اولویتی جز خدمت نمیتوانند داشته باشند.
ارادتمند جواد وکیلی
سلام. بعد از حدود دو دهه وبلاگ نویسی احساس امروز نیز در هیاهیوی دست افزار های موبایلی و گروه ها و صفحات شبکه های مجازی واجتماعی وبلاگ را محلی مناسب برای انتشار مطالبم مییابم.